Wat is ‘war for talent’ toch een verwarrende uitdrukking, dacht ik afgelopen weekend. Tintelend van liefde danste ik over het terrein van eetfestijn Rollende Keukens, vaste prik voor onze vriendengroep sinds de eerste editie in 2008. Toen happy single, nu met onze jongste aanwinst Philou op mijn schouders. Precies veertien jaar geleden waren Hester en ik daar op het juiste moment op de juiste plek. Met haar ga ik het avontuur van het leven aan, precies daar ontvlamde onze liefde.
Ook mijn werkdagen vul ik met liefde, voor mensen om mij heen. Ik maak anderen graag gelukkig. Dat doe ik door ze op plekken te brengen waar zij zich als een vis in het water voelen. Waar zij zich kunnen ontwikkelen, floreren, groeien en waar ze uiteindelijk, net als ik, gelukkig zijn met wat ze doen elke dag. Dat gun ik iedereen. Nu heb ik de expertise opgebouwd, ondersteund door een innovatieve methode, om dat dag in dag uit voor elkaar te krijgen.
Maar ik moet eerlijk bekennen, dat ging niet vanzelf. Met vallen en opstaan ontdekte ik dat ik mijzelf en mijn manier van denken en doen opnieuw moest uitvinden. Als kind uit generatie X was ik van huis uit nogal veroordelend. ‘Eerst zien, dan geloven’, is ook vaak nog eens de routine in recruitment. Interviews waren vooral bedoeld om te checken en de waarheid boven tafel te krijgen, al moest je kandidaten daarvoor uit balans brengen. Nu weet ik dat je mensen zo op een achterstand zet, dat het een bekrompen en oneerlijke manier van interviewen is. Mensen laten zichzelf juist het beste zien als ze zich comfortabel voelen.
Dat blijkt ook uit de evaluatiegesprekken die ik altijd voer met aangenomen én afgewezen geïnterviewde kandidaten. Hun feedback heeft mij aangezet tot een radicale omslag. Naar contact vol vertrouwen, gelijkwaardigheid, empathie en liefde. Ik ben nieuwsgierig, wil alles weten over hun kwaliteiten, maar net zo goed hun falen, zwakten en ontwikkelpunten. Die manier van denken hebben we geïntegreerd in een nieuw model om interactie op een dieper niveau aan te gaan, en ook te onderhouden, met intern en extern talent. Met directe, soms ook confronterende vragen haal je ambities boven water, maak je potentieel zichtbaar en creëer je inzicht in de zingeving die medewerkers én kandidaten via werk aan hun leven willen toevoegen. Die liefdevolle interesse levert sneller een band en duurzame matches op.
Wat levert dat concreet op? Neem het voorbeeld van Astrid. Haar missie is het verbeteren van het zogeheten zorgpad van patiënten. Ik zag haar direct als geschikte kandidaat voor een vacature en nodigde haar uit voor een co-creatieve workshop. ‘Ik kon mijn eigen ‘ding’ doen, mijn oprechte interesse tonen en lol hebben met mijn mogelijk toekomstige collega’s’, zei Astrid achteraf. ‘Ik voelde me heel erg op mijn gemak. Bij een normaal sollicitatiegesprek zit je tegenover een commissie die controleert of je wel alle vakjes kunt aanvinken. Omdat ik hier mijzelf kon zijn en mijn ideeën kon aanbrengen, kon ik veel beter laten zien wat ik toe te voegen heb. Deze manier van werven heeft me de perfecte baan bezorgd!’
Ook opdrachtgever Fanneke beaamde na dit traject, waarin we meerdere latent werkzoekende toptalenten hebben aangenomen, dat de mens voorop zetten een veel sterkere verbinding geeft. Fanneke en Astrid zijn nog steeds collega’s bij Roche. Astrid werkt ruim drie jaar later nog steeds vol energie na een mooie, interne stap. Dat is nou typisch een staaltje ‘duurzaam verbinden op bevlogenheid’.
Is het voor jouw bedrijf lastig om nieuwe collega’s te vinden? Wil je meer weten van deze andere manier van interactie met Qanjers die nu nog niet weten dat het gras bij jouw bedrijf groener is?
PM Anouk of mij om meer te weten. We drinken graag een vrijblijvende kop koffie met je!
